Wielotorbielowatość nerek ( polycystic kidney disease, PKD) to uwarunkowana genetycznie choroba nerek u kotów w której to w korze i rdzeniu nerki pojawiają się patologiczne torbiele.
Choroba dotyczy głównie kotów perskich – zaburzenie można spotkać aż u 37 % przedstawicieli tej rasy ale stwierdzono ją również u kotów amerykańskich krótkowłosych, curlów, szkockich zwisłouchych, syjamskich, orientalnych i europejskich krótkowłosych.
Zmiany stwierdza się głównie w korze nerek, choć mogą powstawać również w obrębie ich rdzenia. Torbiele w nerkach pojawiają się zwykle u osobników starszych. Z wiekiem ich liczba zazwyczaj się zwiększa prowadząc do zaniku miąższu nerek co w konsekwencji powoduje ich niewydolność. Zwykle jest to powolny proces. Niekiedy wielotorbielowate nerki są tak duże, że powodują powiększenie obwodu brzucha i uciskają na inne narządy.
Badaniem pierwszego rzutu jest w tym wypadku ultrasonografia.. Za wynik dodatni uważa się co najmniej dwie cysty w obu nerkach. Poprawna diagnoza może być jednak postawiona dopiero po ukończeniu przez zwierzę siódmego miesiąca życia. Po rozpoznaniu choroby zwierzę nie powinno być rozmnażane, ponieważ jest nosicielem choroby.
Do najczęstszych objawów należą: wielomocz, nadmierne pragnienie, brak apetytu, utrata masy ciała, nadciśnienie. Mogą pojawiać się wymioty i biegunka. Badania krwi wykazują przeważnie niedokrwistość, wzrost stężenia mocznika i kreatyniny, zaburzenia gospodarki mineralnej
Nie ma środka zapobiegającego lub hamującego rozwój torbieli i mogącego zdecydowanie opóźnić wystąpienie niewydolności nerek. Stosuje się jedynie leczenie objawowe i wspomagające jak w przewlekłej niewydolności nerek
